Ik hou van fotografie die een verhaal vertelt, rauw en echt. Deze urbex reportage die ik jaren geleden maakte in een verlaten zwembad spreekt me dan ook nog steeds enorm aan. Bij zwembaden denken we vaak aan zon, schreeuwende kinderen en de geur van zonnebrandcrème, maar foto’s van een verlaten zwembad vertellen een heel ander verhaal.
Dit zwembad werd ooit gesloten omdat de kosten voor het onderhouden en gebruiken van het zwembad te hoog werden. Het zwembad afbreken was geen optie, het gebouw bevat asbest, waardoor het veilig afbreken van het gebouw een duur grapje zou worden.
Misschien herken je soortgelijke muurdecoraties nog wel van zwemles. Heel bizar, om deze blije dolfijn hier in deze troosteloze omgeving te zien. Deze dolfijn was trouwens niet het enige dier wat ik in het zwembad aantrof. Op de bodem van het bad troffen we een flink aantal dode muizen aan, waar ik bewust geen close up foto’s van gemaakt heb.
Een verlaten zwembad heeft iets mysterieus. Iets bizars. Want wanneer sta je nu op de bodem van een leeg zwembad!? Ik kreeg deze kans in de zomer van 2016, en besloot deze magische en mysterieuze plek vast te leggen. Het werd één van mijn eerste kennismakingen met documentair fotografie, maar zeker niet mijn laatste.
